Weer onder de mensen komen hielp Ingrid
Ingrid had een moeilijke tijd achter zich. Een project van de lokale welzijnsorganisatie bood Ingrid een uitdaging, en mogelijkheid weer onder de mensen te komen.
Langzaam ingeslopen
Gevoelens van eenzaamheid heb ik altijd wel gehad, maar in mijn huwelijk zijn die er langzaam meer ingeslopen. Ik was daar afgesloten van alles en iedereen en had niks. Ik ging niet bij mensen op de koffie, maar daar was het het dorp ook niet naar. Het was misschien anders geweest als ik in een stad had gewoond, daar wordt er niet zo op je gelet.
Scheiding
Na mijn scheiding ben ik met de kinderen in het dorp blijven wonen waar ze zijn geboren en opgegroeid. Het heeft me driekwart jaar gekost om überhaupt weg te komen. De scheiding en de reacties daarna hebben een behoorlijke impact op mij gehad. Want ineens was er geen druk meer op mij en kreeg ik een heel diepe inzinking. Ik sloot me op in huis en durfde de deur niet meer open te doen als er aangebeld werd. Ik hield de gordijnen dicht en maakte mijn post niet meer open.
Hulp gezocht
Ik ben heel ver geweest, hoor. Ik heb hulp gezocht, want je hebt twee jonge kinderen en je moet verder. Je hebt geen keus. En toen kwam ik bij de lokale welzijnsorganisatie ASWA terecht. Dat had een project voor mensen die langdurig werkloos zijn of langdurig in de bijstand zitten om hen te motiveren de deur weer uit te komen. Ik werd daarvoor ‘gevraagd’ en ik bleek daar heel erg aan toe.
"Achteraf gezien is het mijn redding geweest, want ik kwam de deur weer uit. Hoera, ik mag wat doen!"
Ommekeer
De basis van het project ‘De inzet’ was jam maken in de keuken van een woonzorgcentrum. Achteraf gezien is het mijn redding geweest, want ik kwam de deur weer uit. Hoera, ik mag wat doen! Ik heb me er volledig op gestort en heb vanaf het begin het project mee helpen opbouwen. En ik heb er nu een betaalde baan voor een aantal uren; ik draai de keuken en maak maaltijden voor de mensen van de dagbesteding en lunches voor vergaderingen.
Dat was echt een ommekeer in mijn leven: ik zag meer mensen en voelde me minder eenzaam.
Lockdown
Afgelopen maart zag ik het opeens weer somber in door de lockdown. Alles ging op slot. Werk was de spil in mijn leven en ineens was er niks meer. Mensen van de dagbesteding mochten niet meer komen om een praatje te maken. Moeilijk hoor. Ik heb het heft in eigen hand genomen en ben erheen gegaan en ik dacht: als ik niet kan koken, dan kan ik wel schoonmaken.
Onderneem dingen
Ik herken die situatie ook bij andere mensen van De inzet en dan zeg ik tegen hen: onderneem dingen, sluit jezelf niet op, want je isoleert jezelf. Sociale contacten zijn erg belangrijk. Die hele coronabedoening, dat heeft zo’n impact op mensen, dat wordt vaak onderschat. Ik beteken nu voor andere mensen, wat ik in de periode na mijn scheiding zo gemist heb.
"Die hele coronabedoening, dat heeft zo’n impact op mensen, dat wordt vaak onderschat"
Meer aandacht voor langdurig werklozen
Vaak is de groep ouderen de eerste groep waaraan je denkt bij eenzaamheid. Maar ik denk dat er ook een grote groep langdurig werklozen is, die vast zitten en waaraan meer aandacht kan worden besteed. Zo’n project is een hele mooie manier voor mensen om uit hun situatie te komen en door de week wat te doen te hebben. En er moet ruchtbaarheid in de samenleving worden gegeven aan eenzaamheid; het kan iedereen overkomen.