Ricky is voor het eerst gelukkig

Eerder moeten doen

Dat had ik zelf veel eerder moeten doen, weet ik nu. Maar het is moeilijk wanneer je je depressief en eenzaam voelt. Maandenlang zat ik thuis eenzaam achter de computer; speelde een spelletje of zat op Facebook. Dan heb je met veel mensen contact. Dat verbloemt heel veel, maar het is geen sociaal netwerk waar je op kan terugvallen als het slecht gaat. Er was een tijd dat ik alleen nog de deur uit kwam om mijn honden uit te laten. Mijn honden zijn mijn grote liefde en in die moeilijke jaren waren ze echt mijn redding.

Jeugd

Ik heb me zo lang ik me kan heugen eenzaam gevoeld. Wat daarmee te maken heeft, is dat ik altijd al moeite heb gehad andere mensen te vertrouwen en me nooit ergens veilig heb gevoeld. Dat komt door mijn vroege jeugd, waarin ik seksueel misbruikt ben door een oom, die onze huisarts was. Toen op mijn zesde mijn ouders uit elkaar gingen en ik moest verhuizen, stopte gelukkig ook het misbruik. Maar de gevolgen werkten door.

Burn-out en afgekeurd

Op mijn 17de ben de verpleging in gegaan, iets wat ik van kinds af wilde. Dat ging jarenlang goed, tot ik op mijn 33e door een ernstige zenuwontsteking in mijn nek en schouder in de ziektewet terechtkwam. Van die ontsteking genas ik wel, maar toen ik tijdens het genezingsproces thuiszat, kwam naar boven dat ik door mijn verleden enorm met mezelf in de knoop zat. Ik kon niet meer werken en kreeg een burn-out. Gevolg: 33 jaar en volledig afgekeurd.

Verbroken verloving

Daar zat ik dan, alleen op de bank. Alleen, want een relatie had ik niet meer. Twee jaar eerder was ik wel verloofd, maar kort voor het huwelijk heb ik de verloving verbroken. In die tijd maakte ik een reis naar Israël, naar de kibboets, en realiseerde me dat ik niet veel zin had om mijn verloofde weer te zien. Heel pijnlijk. Het drong tot me door dat het niet goed zat tussen ons. Hij was wel verliefd op mij en ik vond de aandacht leuk, tot op zekere hoogte. Maar ik heb me nooit echt opengesteld voor hem. Ik geloof dat ik door het niet verwerkte misbruik in mijn jeugd daartoe niet in staat was. De breuk was een juiste keuze weet ik, maar ik voelde me des te eenzamer.

Korte dagen

In de jaren nadat ik was afgekeurd, namen de eenzame gevoelens toe. Als je werk hebt, ben je in elk geval ‘uiterlijk’ niet eenzaam. Maar nu miste ik de sociale contacten op het werk ook. Eenzaamheid en depressie wisselden elkaar af en ik zag alles somber in. Ik ben in die jaren zo vreselijk depressief geweest dat het leven van mij niet meer hoefde. Ik stond ’s ochtends op met het gevoel van: weer zo’n lange dag. Daarom bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen, zodat de dagen lekker kort waren.

Geïsoleerd

Als ik mij eenzaam voel sluit ik me letterlijk en figuurlijk af. Alle gordijnen gaan dicht en ik wil geen contact met de buitenwereld. Ik doe dan gewoon de voordeur niet meer open. Ik kwam alleen nog buiten om mijn honden uit te laten – die ik als hobby fokte. Dat was voldoende voor mij. Ik had niet echt mensen bij wie ik terechtkon, zo voelde dat, omdat mijn vertrouwen in mensen te veel was geschaad. Mijn honden waren in die tijd mijn redding, bij hen voelde ik me wel veilig. Ik leefde geïsoleerd.

Ongewenste verhuizing

Een aantal jaar geleden werd ik mantelzorger voor mijn moeder. Ik woonde in Veenendaal en zij in Oosterbeek, een kwartiertje rijden. Maar toen moest ik noodgedwongen verhuizen. Mijn honden en katten waren voor de buren een probleem en het werd zelfs een rechtszaak. Mijn dieren waren mijn alles en dus ging ik op zoek naar een goedkoop koophuis. Dat vond ik in Winterswijk. Hierdoor moest ik elke dag anderhalf uur rijden naar Oosterbeek en het beetje vrije tijd dat ik naast de mantelzorg had, verdween. Als ik ‘s avonds thuiskwam was ik doodmoe en het leven helemaal zat.

Dieptepunt

In juli 2014 overleed mijn moeder. De twee maanden daarna heb ik alles omtrent haar overlijden netjes afgewerkt om vervolgens in een diep gat te vallen. Het leven had mij niets meer te bieden en ik heb op het punt gestaan eruit te stappen. Op dat moment besefte ik dat het zo niet verder kon. In het najaar van 2015 heb ik aan de bel getrokken bij de gemeente Winterswijk. GGNet en de gemeente hebben mij ondersteund om mijn leven weer op orde te krijgen, zoals met mijn administratie. Ook kreeg ik EMDR-therapie voor de trauma’s die er nog waren.

Keerpunt

In diezelfde tijd kreeg ik thuis een black-out. Volgens de huisarts kwam dit door stress die ik van een depressie had. Daarvoor kreeg ik medicijnen. Die sloegen aan en ik begon me beter te voelen. Ik was veel meer in staat contact met mensen te hebben. Op straat zeiden mensen gedag, want ik had een open blik. Tegelijkertijd kwamen de gevoelens terug. Ik besefte hoe eenzaam ik nog steeds was en ik ben in actie gekomen.

Vriendengroep voor 50-plussers

Als eerste stap ben ik lid geworden van een wandelclub om weer onder de mensen te komen. Dat wandelen doe ik vanwege tijdgebrek nu niet meer, maar wel heb ik me aangesloten bij een vriendengroep voor alleenstaande mensen vanaf 50 jaar. Met elkaar doen we elke maand iets leuks; volgende maand gaan we bijvoorbeeld met z’n allen bowlen. Ik doe daar heel graag aan mee. En ook al zijn deze mensen niet mijn ‘echte’ vrienden, het is wel erg fijn dat je altijd mensen tot je beschikking hebt aan wie je kan vragen of ze iets willen gaan doen, gelijkgestemden.

Verder komen in het leven

Mijn echte vrienden, die vierkant achter mij staan, heb ik leren kennen in de nasleep van mijn moeders overlijden, op mijn diepste dieptepunt. Deze mensen kochten op dat moment bij mij een pup. Daaruit is de vriendschap ontstaan. Zij zijn oprecht in mij geïnteresseerd en ik kan bij hen altijd aan de bel trekken. Ook hebben ze me geholpen verder te komen in mijn leven. Dankzij hen heb ik de opleiding Post HBO communicatie tot NLP-coach gevolgd – vergoed vanuit het UWV. Je leert daarin hoe je grip krijgt en houdt op het eigen leven. Door deze opleiding heb ik veel persoonlijke inzichten opgedaan, omdat het focust op wat je zelf aan een probleem kunt doen en dat het zinloos is om anderen de schuld te geven.

Eigen bedrijf

Na het halen van mijn diploma heb ik mijn bedrijf Kynofun opgericht. Met Kynofun train en coach ik mensen die ontevreden zijn met hun bestaan, samen met mijn honden. Na 30 jaar ben ik dus weer aan het werk met volledige toestemming en goedkeuring van het UWV. Mijn doel is nu dat ik zo snel mogelijk uit de WAO kom, maar dat heeft tijd nodig. Mijn eigen ervaring met eenzaamheid was een belangrijke reden om dit bedrijf op te richten.

Kom in beweging

Het is zo belangrijk om in beweging te komen. Dit is wel het moeilijkste, maar het is het enige wat helpt om uit je isolement te komen. Ga niet de hele dag binnen zitten, want het maakt alleen maar depressiever. Ga naar een wandelclub, ga naar buiten, sluit je ergens bij aan en maak afspraken met mensen. Thuiszittend was ik nooit uit die negatieve spiraal van eenzaamheid en depressie gekomen. Voor het eerst in mijn leven ben ik echt gelukkig. Ik zou zo graag willen dat iedereen in een soortgelijke situatie aan de bel trekt. Je bent nooit te oud en ik zou willen dat ik het veel eerder had gedaan. Want kijk wat het me heeft gebracht, een prachtig bedrijf waarbij ik van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken.

(Augustus 2016)