Mantelzorger Margriet neemt nu meer tijd voor zichzelf

Eenzaamheid

Het lag al wat langer op de loer, maar sinds ik twee kinderen heb die extra zorg nodig hebben, is de eenzaamheid er in volle omvang. Mensen zijn vaak verbaasd dat ik dit ervaar, omdat ik zo open overkom en makkelijk contact maak. Toch, als je mijn agenda ziet, begrijp je misschien wel dat er voor een sociaal leven nauwelijks ruimte is. Mijn zoon heeft het syndroom van Down en mijn dochter heeft een hechtingsstoornis. Ik ben gescheiden en de meeste zorg komt op mij neer. De kinderen hebben heel veel aandacht nodig en er komen allerlei hulpverleners over de vloer - de agenda staat er bol van. En dat zijn dus geen vrienden of vriendinnen, maar professionals die na een paar uur weer vertrekken.

Zorg voor de kinderen

Zelf heb ik enkele maanden na de geboorte van mijn zoon niet aangeboren hersenletsel (NAH) opgelopen. Ik kan aardig functioneren, al gaan mijn emoties soms met me op de loop, heb ik een rollator of rolstoel buitenshuis nodig en is planning niet meer mijn sterkste kant. Daar baal ik van, want vroeger draaide ik mijn hand niet om voor het organiseren van grote evenementen. Voor beide kinderen, die een strakke structuur nodig hebben, is het ook niet echt handig. Al tijdens mijn huwelijk kwam de klad in mijn sociale leven. We verhuisden van hot naar her, van Friesland tot Zeeland, en als ik net iets had opgebouwd, moesten we weer weg. Daarbovenop kwam het mantelzorgen voor de kinderen.

Sociaal leven opbouwen

Anderhalf jaar geleden, na de scheiding, ben ik in dit dorp komen wonen. Ik wil heel graag een sociaal leven opbouwen hier. Laatst heb ik me opgegeven voor een uitje met de klas van mijn dochter. Ik ga mee op mijn aangepaste fiets en wie weet ontmoet ik zo leuke ouders. Ook kook ik een keer per week voor een mevrouw met hersenletsel. Het geeft me veel voldoening dat ze dan eens iets anders te eten krijgt dan brood of magnetronmaaltijden. En ik ben tegelijkertijd lekker even de deur uit.

Luisterend oor

Maar het zijn, vanwege de volle agenda, wel schaarse momenten waarop het kan gebeuren. Een tijdje geleden kwam ik via een hulpverlener in contact met het Knooppunt Mantelzorg van Humanitas. Dat biedt een luisterend oor, maar ook praktische hulp. Zodat de verhouding tussen draaglast en draagkracht weer een beetje wordt rechtgetrokken. Inmiddels zijn er al vrijwilligers langs geweest die mijn tuin om hebben gespit en klusjes in huis hebben gedaan. Dingen die ik met mijn uitkering – ik ben afgekeurd – niet kan betalen als ik ze moet laten doen. Wat een opgeruimd gevoel gaf dat.

Naaicursus

Iets met passie doen, geeft me energie. Op de maandagavond is er een naaicursus in de buurt. Daar zou ik zo graag naartoe gaan. Naaien is mijn grote hobby en ik zal er mensen ontmoeten. Het Knooppunt zoekt nu een oppas voor mijn kinderen, zodat ik met een gerust hart weg kan. Dat het Knooppunt Mantelzorg op mijn pad is gekomen, voelt als een verademing. Heel lang heb ik gezegd dat ik moeder ben en geen mantelzorger. Nu pas zie ik in dat ik meer dan gebruikelijke zorg verleen aan mijn kinderen. Bij het Knooppunt voel ik me daarin her- en gekend. Zij kijken heel praktisch met me mee hoe ik meer ruimte voor mezelf kan vinden. Hopelijk kan ik door de energie die dat oplevert straks ook de eenzaamheid vaarwel zeggen. 

Dit verhaal verscheen eerder in Van Mens Tot Mens, het magazine van vereniging Humanitas (juli 2018). Deze uitgave staat volledig in het teken van het thema eenzaamheid.