Francisca kon haar problemen niet delen

Tijdens zowel mijn lagere schooltijd als op het VMBO werd ik enorm gepest. Ik had gehoopt dat ik het pesten achter me kon laten toen ik naar de middelbare school ging omdat niemand me daar kende. Helaas begon het pesten daar gewoon opnieuw. Was het op de lagere school vooral fysiek (slaan en schoppen) op het VMBO werd ik met name uitgescholden en buitengesloten en werden mijn spullen verstopt of weggegooid. Door het pesten en omdat ik geen vrienden had voelde ik me eenzaam en alleen.

Kon nergens mijn verhaal kwijt

Omdat ik door de hele klas werd gepest had ik daar niemand bij wie ik mijn verhaal kon doen. Maar ook daarbuiten niet. Ik heb weliswaar lieve ouders en maar liefst zeven broers en zussen maar naast de schaamte voor het pesten had ik het gevoel dat ik ze lastig zou vallen met mijn problemen. Bovenal was ik bang dat mijn ouders naar school zouden bellen en dat het pesten daardoor alleen maar erger zou worden.

Eenzaamheid wens ik niemand toe

Dat eenzame gevoel wens ik niemand toe. Door de eenzaamheid voelde ik me dagelijks heel depressief, leeg en waardeloos. Ik stond op en ging naar school. Na school ging ik direct naar huis en trok ik me terug op mijn kamer. Vaak zat ik op mijn bed een beetje voor me uit te staren. Bij mijn broers en zussen deed ik me vrolijk voor maar ondertussen voelde ik me down. Het gevoel dat ik alleen op de wereld was overheerste. Ik ging me afvragen wat het nut van mijn leven was, omdat er niemand was om mijn leven mee te delen. Voor mij is het belangrijk om in het leven iemand naast je te hebben die er voor je is en je helpt in moeilijke tijden maar ook om leuke dingen mee te delen. Mijn leven voelt nutteloos als dat er niet is. Als je je problemen niet kunt delen wordt je wereldje heel erg klein.

Zelf touwtjes in handen

Doordat ik er alleen voor stond, werd ik schuwer naar andere mensen toe. Zo ging ik in de pauze op school niet meer bij de groep zitten maar trok ik me terug en ging ergens alleen in een hoekje staan. Ook ben ik destijds gestopt bij de jeugdvereniging van de kerk, ik durfde niet meer onder leeftijdsgenoten te zijn. Maar het heeft het me ook sterk gemaakt en doen besluiten om zelf de touwtjes in handen te nemen en mijn leven niet meer door anderen te laten bepalen. In het begin liet ik het over me heen komen, ik kon er niks aan doen, was lamgeslagen. Hierdoor ging ik niet op zoek naar andere manieren om vrienden te maken. Ik nam geen initiatief omdat ik nieuwe contacten niet meer durfde aan te gaan. Nadat ik het besluit had genomen om zelf de regie over mijn leven te nemen, schreef ik me in voor een zomerkamp toen ik 15 jaar was.

Een oplaadpunt

Tijdens dit kamp leerde ik mensen kennen die mij wel accepteerden. Dat was een heel nieuwe ervaring voor me. Ik heb er destijds van genoten om onder mensen te zijn die me waardeerden waardoor ik me niet meer eenzaam voelde. Na dat zomerkamp was ik op school ook weerbaarder naar de pestkoppen toe. Niet dat het pesten minder werd maar ik kon het tijdelijk makkelijker naast me neer leggen en ging meer mijn eigen ding doen. Het zomerkamp was echter niet de eerste stap naar een minder eenzaam bestaan. Ik zie het meer als een korte positieve piek, een oplaadpunt in mijn eenzame periode. Ik heb een aantal jaren contact gehouden met mensen die ik tijdens het kamp heb ontmoet. Omdat ze echter zo ver weg woonden zagen we elkaar misschien twee keer per jaar. Dit was te weinig om mijn gevoel van eenzaamheid te verminderen. Inmiddels is het contact volledig verwaterd.

Pesten ligt achter me

Inmiddels heb ik de periode van het pesten achter me gelaten al heeft het me wel beschadigd. Zo heb ik veel moeite om met leeftijdsgenoten om te gaan en contact met ze te leggen. Simpelweg omdat na jaren van pesten ik geen vertrouwen meer heb in mensen van mijn leeftijd. Mijn zelfvertrouwen is nog steeds heel laag door het pesten. Met oudere mensen heb ik daar stukken minder problemen mee. Ik merk wel dat de angst naar leeftijdsgenoten toe heel langzaam maar zeker iets minder wordt.

Vriendschappen

Veel therapie heeft me geholpen om deze periode een plek te geven. Ik heb inmiddels twee vriendinnen waar ik heel blij mee ben. Het contact gaat weliswaar niet heel diep maar we doen af en toe leuke dingen en het geeft me afleiding. Ook weten ze van mijn pestverleden en kan ik mijn verhaal bij ze kwijt als dat nodig is. Deze vriendschappen dragen bij aan mijn geluksgevoel, ik ben altijd blij als ik ze weer zie. De hoeveelheid contacten hoeft wat mij betreft niet te bepalen of je wel of niet eenzaam bent. Het gaat mij om de kwaliteit van de vriendschap.